Zand zand en nog eens zand

Hoi,

Gister zijn we naar Fish River Canyon gereden. Dit is de tweede grootste canyon na de Grand Canyon. I.t.t. Amerika buiten ze het toerisme niet uit en ben je hier helemaal alleen. Helaas weer een erg slechte weg voor je er bent. Er zijn ook geen restaurants of busverbindingen voor toeristen. Er is een postkantoortje en een wc. Een uitzichtpunt waren ze nog aan het bouwen. Nu stonden we bij het randje, zeg maar. Wel ook erg mooi.
Daarna naar Aus gereden. GElukkig het laatste stuk over de snelweg (lees: smalle, geasfalteerde weg waar je 120 mag). Na honderden kilometers gravel was dit wel lekker en weer kwamen we geen kip tegen. In Aus aangekomen eerst getankt, aangezien het lichtje brandde. De banden worden dan meteen ook even gechecked en de ramen gewassen. Pascal werd aangesproken door een man die heel enthousiast z'n huis aan de overkant van de straat uit kwam gerend. Hij sneed tekeningen in balletjes die uit een bepaalde boom kwamen. Toen Pascal vertelde dat we die dag 1 jaar getrouwd wraen, raakte hij helemaal door het dolle heen en maakte hij een 'hele speciale' voor mij. Hij wilde ook graag op de foto! (Helaas deze keer geen foto's...) 's Avonds gingen we eten in het restaurant en bleek dat ze een tafel in een apart zaaltje versierd hadden met bloemen, hartjes en kaarsen. Dit had Pascal geregeld omdat we een jaar getrouwd waren! Lief he... 's Middags had Pascal dit verteld aan mij omdat hij in de veronderstelling was dat de verassing niet gelukt was. Hij had nl. een weinig enthousiast mailtje terug gekregen ("misschien als het niet te druk is"). Maar dus toch! Ze vroegen zelfs of we de volgende ochtend ook aan die tafel wilde ontbijten!
Vandaag zijn we naar Kolmanskop gereden, een spookstadje. Was leuk om te zien. DAarna verder richting Ludritz. Eerst naar het uitkijkpunt Point Diaz. Wat een ruige natuur en weer niemand te bekennen waardoor we bang wraen dat we ergens reden wat eigenlijjk niet de bedoeling was. Het was een soort smalle strook met een hoop bochten en heuvels en aan beide kanten de zee. Erg mooi en ruig, we reden over zand. We vreesden wel een beetje voor opkomend water dus zijn we al snel weer terug gegaan.
Ludritz stelde niks voor, het moet een havenstadje zijn, maar in Breskens midden in de winter valt er nog meer te beleven. Het was er bloedheet, terwijl het een van de meest winderige en mistige kuststeden van de wereld schijnt te zijn.
Verder hebben we de wilde paarden bij Aus gezien. Hier waren ook nog springbokken, struisvogels en oryxen.
Morgen gaan we naar Sesriem, richting de Sossusvlei.
Bedankt voor de felicitaties! Meestal hebben we wel bereik, dus de smsjes zijn ontvangen.

groetjes, Pascal en Isabel